De Duitser Markus Heitz is een schrijver en journalist die al een imposant oeuvre op zijn conto heeft. In onze contreien is vooral zijn vierdelige cyclus ‘De Dwergen’ bekend. Wat de liefhebbers van imposante fantasyreeksen meestal niet weten, is dat Heitz ook een reeks op zichzelf staande thrillers heeft geschreven, uiteraard ook in een fantasysetting. Voor zijn nieuwe roman heeft hij zich een nieuwe uitdaging gesteld. In tegenstelling tot zijn vorig werk is Collector namelijk een stap in de sciencefiction, en dat is toch wel verrassend. Beide genres zijn dan wel aan elkaar verwant, ze hebben toch elk hun eigen geplogenheden en soms net niet vastgeroeste verhaallijnen en trucjes. Heitz’ creatieve geest weet echter een eigenwijze invulling aan het genre te geven.
Technische beschrijvingen maken een onlosmakelijk deel uit van het boek, maar ze belemmeren het lezen niet. De vier pagina’s met namen en vreemde woorden die helemaal aan het begin van het verhaal zijn ingevoegd, doen even vrezen voor een onontwarbaar kluwen aan verwikkelingen, maar dat blijkt zeer goed mee te vallen. Dat komt mede doordat de schrijver ervoor koos de opsommingen onder te verdelen naar de planeten waarop de gebeurtenissen zich afspelen. Het blijft echter doorheen het hele boek opletten geblazen, omdat Heitz voortdurend wisselt van tijdsperiode en plaats van actie. Na een tijd wennen deze sprongen echter en blijken ze een essentieel onderdeel van het verhaal te zijn. De chaos, de vreemde ontwikkelingen, de maffe wezens, het hoort bij een verhaal dat eigenlijk een update van de space opera uit lang vervlogen tijden is.
We schrijven 3042. De mensheid is eindelijk niet meer afhankelijk van de aarde, maar kan ongebreideld naar andere planeten reizen. De technologie is echter niet altijd duidelijk, omdat ze gebruik maakt van buitenaardse artefacten waarvan de juiste werking niet bekend is. Kris Schmidt-Kneen is een vrachtrijder gespecialiseerd in extreem zwaar transport. Hij wordt ingehuurd om een opgegraven artefact te vervoeren, maar al snel loopt het allemaal mis. De avonturier beleeft vervolgens een hoop dingen die hij liever niet had meegemaakt. De mensheid maakte recent kennis met een volk dat ze de Collectors hebben gedoopt. De Collectors palmen planeten in die eerder door de mensheid werden gekoloniseerd, om de bewoners ervan te beschermen, zoals ze beweren. Al snel blijkt echter dat hun bedoelingen aan de duistere kant zijn. Een fractie van de Collectors kweekt namelijk mensen, om ze vervolgens te consumeren. Schmidt-Kneen wordt ondertussen ontvoerd en reist mee met een ruimteschip dat eigenlijk de opdracht heeft meer te weten te komen over de ware bedoelingen van de Collectors, waardoor hij tegen zijn zin toch de held van het verhaal lijkt te gaan worden.
Heitz gebruikt in zijn verhaal ook een aantal schitterende vondsten, die in een periode dat sciencefiction ietwat populairder zou zijn, meteen zouden opduiken in de verhalen van anderen. Zo is er de Order Of Technology, een soort religieuze sekte waarbinnen kan worden opgeklommen naarmate meer onderdelen van iemands lichaam vervangen zijn door protheses. Het hoogste genot is helemaal niets menselijks meer overhouden, maar toch te kunnen leven, als een soort robot. Chimaera’s zijn dan weer hybriden die in laboratoria worden gekweekt van zowel menselijk als dierlijk DNA. De meesten van deze hybriden zijn ware vechtmachines, die worden ingezet om vijanden te vernietigen. Kweekprogramma’s allerlei worden opgezet om de waaier aan wezens zo divers mogelijk te maken, qua uiterlijk en qua mogelijkheden. Het zijn net dit soort toevoegingen die deze roman heel erg de moeite maken, en al hoeven we het verhaal niet steeds echt serieus te nemen, het blijft toch boeien tot op het einde. Vooral in het laatste deel van het boek voegt Heitz een paar verrassende plotwendingen toe, om het geheel verrassend en onvoorspelbaar te houden. [Patrick Bruneel] Verberg tekst

Heitz behoort met boeken als 'De dwergen' en 'Drakenvuur' tot de best verkopende fantasy-auteurs van Europa. Met deze titel gooit hij het over een geheel andere boeg en waagt hij zich aan sciencefiction. Gezet in 3042 is de mensheid tot interstellaire ruimtevaart in staat door de vondst van artefacten van een oude beschaving. Echter, velen azen op deze waardevolle artefacten, waaronder de buitenaardse Collectors. Wat volgt, is een onderhoudend ruimteavontuur, waarin de actie centraal staat en de karakterisering onderschikt is. Niet zo verwonderlijk, want dit boek is gebaseerd op een computerspel. Het wat zwakke plot is niet gecompliceerd en komt tot een onbevredigende afronding. Het taalgebruik is eenvoudig. Een verklarende woordenlijst voor de gebruikte termen, plus een lijst van personages, staat voorin het boek. Men kan zich niet aan de indruk onttrekken, dat deze fantasy-schrijver niet in staat was zich het SF-idioom machtig te maken. Het is zeer de vraag of zijn vele fantasy-fans dit boek zullen waarderen. Kleine druk. Verberg tekst