De nieuwe roman van de Nederlandse schrijver (1943) speelt met de tijd. En met personages. In de jaren zeventig ontmoet Anton, een epileptische (en daardoor met een verscherpte waarneming toegeruste) dertiger die zijn vrouw heeft verloren, zijn jeugdige zelf: het jongetje dat hij vroeger in Den Haag was. Met hem reist de Shakespeare-specialist naar het door de Rote Armee geterroriseerde Duitsland om toneelvoorstellingen te zien. Het verhaalheden botst op het verleden. Voor de kleine Anton, met een dominerende vader, is het Duitse meisje Rosemarie dat in het gezin verblijft, het hoogste schepsel. Met haar ontwikkelt zich een relatie. De oudere Anton kan zich weinig van deze Rosemarie herinneren. Hij denkt aan zijn overleden vrouw. In Duitsland keert Rosemarie op onverwachte wijze terug. In deze roman over een verbeelde onmogelijkheid speelt Lieske een spel met afstanden tussen vertellende en belevende ikken, met verschillen in kennis van de levensloop en met afwisseling in de grammaticale tijden. Een weergaloos literair spel. De beschrijvingskunst in de knappe stijl van Lieske is groots. Een bijzondere roman. Paperback; vrij kleine druk. Verberg tekst